Gökyüzü...

Dün gece uzandým çimenlere;
Gökyüzüne, yýldýzlara anlattým seni…
Beni…
Ve aslýnda olmayan “biz”i…
Bana olanlarý, yaptýklarýný anlattým…
Ardýndan sordum;
O da beni sever mi diye…
Ay cevap verdi hemen…
Sevmese de sevilmeye deðer diye..!

…Aniden bir yýldýz kaydý…
Sordum onlara ne oldu diye;
Sana olan sevgimizi gösterdik dediler…
Sonra bulutlar kapandý,
Þimþekler çaktý, gök gürledi…
Fýrtýnalar koptu…
Þimdi ne oldu dedim.
Bu da ona olan sevgimiz dediler…

Zamanla güneþ açtý…
Kuþlar uçuþmaya baþladý etrafta…
Onlarýn o güzel cývýltýlarý…
Çýnlamaya baþladý kulaklarýmda…

Deniz kýyýsýna gittim…
Elimde iki simit vardý sadece…

Bir simit onlar içindi…

Simitleri onlara atarken…
Bir þey fark ettim…
Martýlar sendin sanki…
O simit parçacýklarý da sana olan sevgim..!
Simitleri yiyip,
Sonra sonsuzluða uçuyordun…
Hiçbir þey býrakmadan arkanda…

bu çok güzel ya emegine saglýk