Karþýmýzdaki bir Türk siperinde silâhýn ucuna takýlmýþ beyaz bir iç çamaþýrý yukarý kaldýrýlarak sallandý. Her taraf sessizliðe gömülmüþtü. Her iki tarafýn siperdekileri silahlarý üzerine doðrulmuþ, dikkatle onu takip ediyordu. Siper ardýndan iri yapýlý bir er yükseldi; Kesin tavýrlarla yükselttiði çamaþýrý silâhý sipere attý. Kendine güvenen tavýrlarla yavaþ yavaþ yaralýya doðru ilerliyordu. Karþý taraf ve çevresiyle ilgilenmiyor; herkes donup kalmýþ Türk askerini seyrediyordu. Þaþkýnlýktan kurtulabilen askerler Mehmetçiðe niþan almaya çalýþýyorlardý. Türk askeri, hiçbir þeye aldýrmadan yaralýnýn yanýna geldi. Nazik yumuþak hareketlerle yaralýnýn kýyafetini düzeltti . Yaralýyý yerden kaldýrdý. Yaralýnýn kolunu omzuna koydu. Yavaþ ve emin adýmlarla yaralýyý bizim tarafa getirdi. Siperimizin üzerine yavaþça býraktý, geldiði gibi kendi siperine döndü.

Ýngiliz siperlerinde þaþkýnlýk devam ediyordu!
Ýngiliz komutaný: "Korkak sýçanlar... cesaret örneði görün... Hele bunlarla birlikte ayný cephede savaþmanýn tadýna doyulmaz... Bu yiðit Türk çocuklarý keþke dostumuz olsalardý. Bu kahramanlarla savaþ deðil , dostluk yapmalý... Dostluk."
Bu Türk askerine teþekkür bile edemedik. Savaþ alanlarýnda günlerce bu kahraman Türk askerinin cesareti, güzelliði ve insan sevgisi konuþuldu.

Þimdi okuyacaðýnýz menkýbenin, insanlara çok çekici gelen ve aklýnýzda kolaylýkla yer eden bir yumuþaklýðý ve tatlýlýðý vardýr.
Çanakkale Savaþlarý'nda, Fransýz kuvvetlerine komuta eden General Guro, savaþ sýrasýnda bir kolu ile bir bacaðýnýn bir kýsmýný, savaþ sýrasýnda býrakarak yurduna dönmüþ. Daha sonra anlattýðý bir savaþ hatýrasýnda þöyle diyor:
Fransýzlar, Türkler gibi mert bir milletle savaþtýklarý için çocuklarýnýzla daima iftihar edebilirsiniz. Hiç unutmam. Biraz evvel doða çevremizde en nefis güzellikteydi.

Su çiçekleri, leylaklar, Peygamber çiçekleri, papatyalar bir gökkuþaðý âlemi oluþturuyorlardý. Þimdi, savaþ sahasýnda dövüþ bitmiþ, o güzelim tablo, kan revan içindeydi. Yaralý ve ölülerin arasýnda dolaþýyorduk. Az evvel, Türk ve Fransýz askerleri süngü süngüye gelip aðýr kayýplar vermiþlerdi. Bu sýrada gördüðüm bir hadiseyi ömrüm boyunca unutmayacaðým. Yerde bir Fransýz askeri yatýyor, bir Türk Askeri kendi gömleðini yýrtmýþ, onun yaralarýný sarýyor, kanlarýný temizliyordu. Tercüman vasýtasýyla bir konuþma yaptýk: Niçin, öldürmek istediðin askere þimdi yardým ediyorsun? Mecalsiz haldeki Türk askeri þu karþýlýðý verdi:

Bu Fransýz yaralanýnca yanýma düþtü. Cebinden yaþlý bir kadýn resmi çýkardý. Bir þeyler söyledi! Anlamadým!.. Ama herhalde annesi olacaktý. Benim ise kimsem yok! Ýstedim ki, o kurtulsun, anasýnýn yanýna dönsün!..

Bu asil ve alicenap duygu karþýsýnda hüngür hüngür aðlamaya baþladým. Bu sýrada, emir subayým Türk askerinin yakasýný açtý!.. O anda gördüðüm manzaradan yanaklarýmdan sýzan yaþlarýn donduðunu hissettim! Çünkü, Türk askerinin göðsünde, bizim askerinkinden çok daha aðýr bir süngü yarasý vardý ve bu yaraya bir tutam ot týkamýþtý!..

Az sonra ikisi de öldüler!!!