VUSLATA KALSIN

Heyhat
yeniden
ýskaladýn
vuslatý…

Þimdi eyersiz atlar gibi özgür
ve lânetli bir keder gibi
uzak
yaðmurda...

Çok dost olmasan,
çok olmazdý düþmanlarýn da.

Çok galip gelmek istemesen,
Kim bilir böyle çok yenilmeyecektin.

Çok gülmesen belki bir zaman,
böyle öç almazdý hayat;
aðlamazdýn
çok...

Çok sevmesen,
çok özlemezdin.

Çok görmesen, bilmezdin;
çok bilmesen, çok acýtmazdý hayat...

Çok gitmesen yollara;
upuzun yollara,
böyle çok olmazdý dönüþün…

Bana öyle uzak durmasan,
sana böyle yakýn olmazdým.

Yanmasam,
kül
kalmazdým...
Þehvetin türküsü vuslata kalsýn!

Uçurumlar eskisin, býrak
ve þehvetin türküsü vuslata kalsýn
ki bu baþýbozuk uðultuda maðlûp sesim,
sesine varsýn...

Seni bana uzak kýlan
bu ýssýz ve derin uçurumlar…
Uçurumlar utansýn!

fakat diner þehvet
ve bir gün aþýnýr vuslat da.
Bir okyanusa baka baka kalýrýz palamarlarda;

kalýrýz, kuytularda...Sanki bir yalnýz karýnca
kararýnca kalýrýz solgun güz bahçelerine aþklar varýnca…

Ey kýrýk dal parçalarý
uzak
yaðmurda,
þehvetin türküsü vuslata kalýr
ve yiter…

Her hikâye biter;
herkes yangýnýndan külüne döner
ve bir ihanettir ten bedende
çekip gider... çekip gider!

Sonra kýrýk dal parçalarý
uzak
yaðmurda,
bize benzerler...

Hýçkýrýklarýn
kuytuluklara,

sevincin
kahrýna,

dönüþün
yýllara kurban!

Kalbin
kabrine,

dostluðun
pusulara,

yenilgin
umuda kurban!

Özlemim,
özlemine kurban yâr,
yangýným þimdi ben:

Y a n g ý n ý m,
b i r k i b r i t ç ö p ü n e k u r b a n !




yýlmaz odabaþý