Hayatýmýn Hatasý…

…Yine bir gece oturmuþum, elimde kalemim

Önümde kaðýdým…

Ben onlara bakýyorum, onlar bana…

Yine deniyorum, yine yazamýyorum…

Sonunda çýldýrýyorum, çünkü ben, onlar olmadan yaþayamýyorum…

Beni bir onlar anlýyor zaten…

Bir onlar katlanýyor en duygusal anlarýma…

Bazen yýrtýyorum kaðýdýmý, kýrýyorum kalemimi…

Bazen kor ateþlere fýrlatýyorum onlarý…

Bazen de sýrýlsýklam yapýyorum…

Ya göz yaþlarým, ya da içimdekilerle…

Anla iþte… Kan aðlýyor içim…

Her yolu deniyorum… Ama yapamýyorum…

Ne seni unutabiliyorum, ne de kafamý toplayýp yazabiliyorum,

O eskiden yazdýðým eþsiz þiirlerimi…

Ama en acýsý…

Nedenini biliyorum tüm bunlarýn…

BEN, HAYATIMIN EN BÜYÜK HATASINI YAPTIM,

ÞÝMDÝ VÝCDANIM VE BÜTÜN BEDENÝM,

KENDÝ KENDÝNÝ CEZALANDIRIYOR…

… Evet, aþýk oldum…

Belki de þu dünyada aþýk olmasý gereken en son kiþi, aþýk oldu…

Hem de belki de þu dünyada aþýk OLUNMASI gereken en son kiþiye…

Her þeye raðmen, býrakmadý onu…

Belki hayatýnda hiç aþaðýlanmadýðý kadar aþaðýlandý bu yüzden…

Belki hayatýnýn en acý yýlýný yaþadý…

Ve daha kötüsü, belki de hala yaþýyor…

VE daha da kötüsü, ki bunu o da biliyor ki,

Sonsuza kadar yaþamaya devam edecek…

Evet, devam edeceðim, zorundayým çünkü…

Ýstesem de istemesem de devam edeceðim…

“Ta ki, sen ve ben “biz” olana kadar…”

Hatýrladýn mý o mýsralarý…

Bak, onlar hatýrladý…

Bana hep olur ya…

Acý tecrübeler…

Onlara da en kötüsünü yapmýþým

O þiiri yazarken…

Merak ettin deðil mi ne yaptýðýmý…

Ne olabilir…

Seni anlatmýþým…

Her þeyinle seni…

Hiç bahsetmediðim kadar çok bahsetmiþim senden…

Belki de hiç olmadýðým kadar dürüst olmuþum senin hakkýnda…

Bunu okuyunca kýzacaksýn bana, biliyorum…

Nefret ettiðimi sanacaksýn onu da biliyorum…

Ama hep diyorum;

BEN, HAYATIMIN EN BÜYÜK HATASINI YAPTIM,

ÞÝMDÝ VÝCDANIM VE BÜTÜN BEDENÝM,

KENDÝ KENDÝNÝ CEZALANDIRIYOR…