“Bu sana son yazýþým...” diye baþlayan bir mektup var þu an karþýmda.

“Bu sana son sözüm” dermiþ gibi bakan. Simsiyah harflerle kirletilmiþ, bembeyaz
bir sayfa. Neresinden bakýlsa acý, hangi satýrýndan baþlansa hüzün, hangi kelimesi okunsa güvensizlik.

Oysa ki benim; batan güneþin ardýndan sarýldýðým, tepeden aþaðý inerken, çakýl
taþlarýyla birlikte yuvarlandýðýmda düþündüðüm biri var…

“Bu sana son yazýþým…” bir ayrýlýðýn ilaný gibi, ölünün üzerine son kürek toprak, gözdeki son damla, son kez el sallamak gibi…

Oysa ki benim; Kýþýn soðuðunda, dalgalarýn kayalarý dövdüðü anlarda, fýrtýnalarda savrulurken sýðýndýðým biri var…

“Bu sana son yazýþým...” düþündüklerinin, hissettiklerinin ve yaþadýklarýnýn benim için zerre kadar önemi yok demek deðilse ne bu? Sen istediðini söyle, senin söylediklerinin hiç bir anlamý yok demek deðilse ne bu?

Oysa ki benim; derinlerde soluksuz kaldýðýmda ve nefesimin bana ait olmadýðýný sandýðýmda, sonsuz gibi görünen karanlýðýn ortasýnda, umudumun tükendiði anlarda düþündüðüm biri var…

“Bu sana son yazýþým…” diye baþlayan ve sana hiç inanmadým, sana hiç güvenmedim diye devam eden satýrar bunlar. Üstelik inanmam ve güvenmem için yaptýðýn herþey boþa kürek çekmek, yetersiz, yersiz ve saçma çabalardan baþka hiç birþey deðil bunlar.

Oysa ki benim; burnumda yaðmur kokusu varken, bulutlar hýzla akýp geçerken, ve çocuklar aðladýðýnda, perdeler uçuþtuðunda düþündüðüm biri var…

“Bu sana son yazýþým…” ben bunlarý hak ettmedim… Ama sen herþeye müstehaksýn, üzülmelisin, kýrýlmalýsýn, parçalanmalýsýn, yok olup gitmelisin… Senin söylediklerinden daha deðerli baþkalarýnýn ne dediði, senden daha deðerli baþkalarýnýn ne düþündüðü demek bu.

Oysa ki benim; elimi uzattýðýmda ve saatin her çalýþýnda, yanýmdayken özlediðim ve uzaklaþýnca her an düþündüðüm biri var…

“Bu sana son yazýþým…” Açýkca dilediðini yap, ben istediðim kadar daha yanýndayým. Kendimi hazýr hissedince girdiðim gibi çýkacaðým hayatýndan demek bu?

Oysa ki; Aklýmýn kýyýsýnda dolaþan ve dilimin ucundayken yanarcasýna düþündüðüm, deniz gözlerinde dolaþýrken yemyeþil ormanlarda yok olup gittiðim biri var…

Tek kiþilik dünyamda ölçülü adýmlarla yürüyorum. Boshwer dim ve ben artýk kendi MaSaL’ ýma dönüyorum. Sana geliyorum. Aylardan Nisan, sabahýn erken saatleri ve bahar…