Seni ele avuca sýðmayan umutlarýmla, delikanlý çýðlýklarýmla, ak saçlý ruhumla, sevdalý düþlerimle seviyorum.
Seni düþüncemin ince kývrýmlarý, aklýmýn bilgeliði, belleðimin konuk severliðiyle seviyorum.
Sen benim hayatýmda zamansýz açýlmýþ bir parantez, firari bir virgül, sabýrsýz bir noktasýn. Aç ve arsýz bir soru iþaretisin. Yorgun ve çýplak bir ünlemsin.
Sen içimdeki sýnýrsýzlýðýn ve sonsuzluðun bilinmeyen adýsýn.
Yeni bir hayatýn avlusunda seni düþünüyor, seni özlüyor ve seni bekliyorum. .
Uyuyorum düþlerimde sen, oturuyorum yanýmda sen, þiir yazýyorum içinde sen. Sen ! Sen ! Sen ! Bu aþkýn adýný türkçe literatürde arýyorum ama bulamýyorum.
Biliyorsun, ayný çýnarýn gölgesinde uyuyor, ayný kar tanesinde üþüyor, ayný yaðmur damlasýnda ýslanýyoruz. Ayný denize farklý yerlerden akan iki ýrmak, ayný aðacýn farklý yönlere uzanmýþ iki dalý gibiyiz.
Belleðimin ara sokaklarýnda, kalbimin kaldýrýmlarýnda ve aklýmýn sýnýrsýz sahillerinde sen dolaþýyorsun hep.
Ayrýlýk ve aþk denince sen geliyorsun aklýma.
Sen benim hayatýmýn yaþanmýþ kýsa ama en güzel öyküsüsün.
Sen umut bahçemde boy veren özlem gülüsün. Ne zaman seni düþünsem, seni anlatmak istesem birbiriyle yarýþýyor bildiðim kelimeler.

Duygularým namluda bekleyen bir mermiye, kalbim patlamaya hazýr bir el bombasýna dönüþüyor.

Anlayacaðýn sen benim sevda haritamda silinmez yeþil bir lekesin..
Sen benim tutuklanmýþ þiirlerim, sürgüne gönderilmis dizelerimsin.
Seni yüreðimin körpeliði ve serseriliði ile seviyorum.